Σε αντίθεση με αυτό που νομίζουμε για την ειρήνη στον κόσμο, από το τέλος του 2ου ΠΠ μέχρι σήμερα, έχουν εκδηλωθεί περισσότερες από 260 ένοπλες συρράξεις 1 σε 159 σημεία του κόσμου, αφήνωντας πίσω εκατομμύρια νεκρών, αμάχων και στρατιωτών, πόλεις κατεδαφισμένες και ανθρώπους στο χείλος της ζωής.
Idomeni
Copyright: Daphne Tolis
Πολλές φορές, τα νέα δε φτάνουν μέχρι τα αυτιά μας καθώς δε θεωρούνται άξια λόγου, παρά μόνο εάν ο πόλεμος φτάσει στην πόρτα μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η περίπτωση του πολέμου στην Υεμένη2 που θεωρείται μια από τις ειδήσεις με τον λιγότερο χρόνο παρουσίας στα ΜΜΕ. Τα νούμερα για την Υεμένη είναι εξωπραγματικά, εαν αναλογισθεί κανείς ότι από έναν πληθυσμό 26,7 εκατομμυριών, τα 21 χρήζουν ανθρωπιστικής βοήθειας ενώ τα 20 δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό ή/και σωστές συνθήκες υγιεινής, το οποίο αποτελεί σαφής καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σύμφωνα με την απόφαση του ΟΗΕ το 20103, η οποία αναγνωρίζει και κατοχυρώνει στο Διεθνές Δίκαιο την πρόσβαση σε καθαρό και πόσιμο νερό. Σε αντίθεση με τον πόλεμο στην Συρία, η φυγή από την Υεμένη είναι σχεδόν αδύνατη, καθώς η Σαουδική Αραβία ολοκληρώνει την ανέγερση φράκτη 1.500 χιλιομέτρων στα σύνορά της, ενώ η πορεία προς το γειτονικό Ομάν είναι υπό την κατοχή της Αλ-Κάιντα.
Yπάρχουν περιπτώσεις (κάποιες έξω από τις 260+ που αναφέραμε ως επίσημες ένοπλες συρράξεις) που οι άνθρωποι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και την χώρα τους λόγω καταπιεστικών καθεστώτων που γονατίζουν τους πολίτες. Μια τέτοια περίπτωση, είναι η Ερυθραία4, που μετά από εξοντωτικούς πολέμους με την Αιθιοπία και άλλες χώρες, κατέληξε με μια μεταβατική κυβέρνηση η οποία έχει κατηγορηθεί για εγκλήματα κατά τις ανθρωπότητας σύμφωνα με αναφορές του ΟΗΕ, για βασανιστήρια, παρακολουθήσεις, εξαναγκαστική υπηρεσία στον στρατό (στα όρια της δουλείας) κ.α. Σύμφωνα με το Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης, αυτές οι πληροφορίες σπάνια φτάνουν στην επικαιρότητα, όχι μόνο λόγω της αναλγησίας των ΜΜΕ αλλά και λόγω της λογοκρισίας που ασκούν τα απολυταρχικά καθεστώτα.
Μέσα στη δίνη του πολέμου βέβαια, ανθίζουν και τα πιο σπουδαία εγχειρήματα όπως στην Ροζάβα, τις τρεις Κουρδικές επαρχίες στην βόρεια Συρία (μάθαμε το Κομπάνι ως γενέτειρα του μικρού Αιλάν, σύμβολο της τραγωδίας των προσφύγων στο Αιγαίο) όπου, σύμφωνα με τους Financial Times5, η τοπική αυτονομία/ανεξαρτησία μέσω συμμετοχικών, μη ιεραρχικών δομών, αποτελεί ένα παράδειγμα πραγματικής δημοκρατίας, συνδιαμορφωμένη με τις ιδέες αναρχικών θεωρητικών.
Λαικές συνελεύσεις συναποφασίζουν για το μέλλον του τόπου και των ανθρώπων του, οι οποίες απαρτίζονται ισότιμα από τα μέλη της κοινωνίας, ανεξάρτητα φύλλου, ηλικίας, θρησκείας, καταγωγής κτλ., και καθιστούν τον Κουρδικό αγώνα, μεταξύ άλλων, ένα μοντέλο προς μια γνήσια δημοκρατία6, παράδειγμα συνεργατικής οικονομίας και σταδιακής κατάλυσης του -γραφειοκρατικού- κράτους.
Σε κάθε περίπτωση, οι πόλεμοι συνεχίζουν να τροφοδοτούνται από μεγάλες εταιρίες οπλικών συστημάτων7 και από κράτη που άμεσα ή έμμεσα -για οποιονδήποτε λόγο- στηρίζουν αυτόν τον φαύλο κύκλο που οφείλουμε με κάθε τρόπο να σταματήσουμε.
Copyright: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Refugees crossing Hungary by Fotomovimiento
licensed under Creative Commons CC BY-NC-ND 2.0
Aleppo, Azez by IHH Humanitarian Relief Foundation
licensed under Creative Commons CC BY-NC-ND 2.0
Arlington by Die Sonja,
licensed under Creative Commons CC0
Idomeni
Copyright: Daphne Tolis
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ