Η μετακίνηση πληθυσμών μεταξύ περιοχών, χωρών, ηπείρων είναι ένα φαινόμενο που περιγράφεται σε όλη την ανθρώπινη ιστορία πολύ πριν εμφανιστούν οι όροι πρόσφυγας και μετανάστης που απλώς λειτουργούν ως δικλείδες ασφαλείας για να ελέγχουν τα κράτη την ανθρώπινη μετακίνηση κατά το δοκούν.
Immigrants on line leaving Ellis Island waiting for ferry to N.Y
Από τότε που οι αρχέγονοι πρόγονοί μας άρχισαν να εξαπλώνονται από την Αφρική1 προς τον υπόλοιπο κόσμο και στην συνέχεια, στην σύγχρονη ιστορία, πληθυσμοί μετακινήθηκαν προς αναζήτηση τροφής, καλύτερου κλίματος, γης, δουλειάς, και ελευθερίας, σχηματίζεται μια διαρκώς μεταβαλλόμενη εικόνα της σύστασης της αθρωπότητας. Όλοι μας έχουμε στο γενεολογικό δέντρο κάποιον μετανάστη ή/και πρόσφυγα.
Στις αρχές του 20ου αιώνα, 50 εκατομμύρια άνθρωποι έφυγαν από την Ευρώπη2 -1 στους 8 Ευρωπαίους- και μετανάστευσαν στην Αμερική, τον Καναδά, την Αργεντινή, τη Νότια Αφρική. Το 1950, το 50% των μεταναστών στην Αμερική ήταν στην συντριπτική τους πλειοψηφία Δυτικοί Ευρωπαίοι3. Τα κράτη και οι άνθρωποι, όταν διαφωνούν για το ποιος έχει δικαίωμα, ή όχι, στην μετακίνηση, ή τι καθιστά ανθρώπινο δικαιώμα, θα έπρεπε πρώτα να κοιτάξουν την προσωπική ή συλλογική τους ιστορία. Τελικά, όπως λέει ο Kaye «…τα νομικά επιχειρήματα, απλώς καλύπτουν μια βολική ιστορική αμνησία και κρύβουν πολύ πιο σημαντικά και θεμελιώδη θέματα»4. Ειδικά τώρα, που παρατηρούμε τη μεγαλύτερη μετακίνηση ανθρώπων από τον 2ο ΠΠ5 με 1 κάθε 122 ανθρώπους να είναι υπό διωγμό ή αιτών άσυλο. Εάν οι εκτοπισμένοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο αποτελούσαν χώρα, αυτή θα ήταν η 24η μεγαλύτερη στον κόσμο6.
Γύρω από όλη την επιχειρηματολογία του ποιος είναι πρόσφυγας και χρήζει βοήθειας και ποιος δεν είναι (αδιαφορώντας ότι μιλάμε για ανθρώπους και όχι στατιστικά νούμερα σε λογιστικά φύλλα κάποιας επιχείρησης), ξεχνάμε ότι 2,6 εκατομμύρια Αφγανοί βρίσκονται εκτός της χώρας τους εδώ και 30 χρόνια6 μη μπορώντας ουσιαστικά να γυρίσουν σε μια χώρα που εδώ και τόσες δεκαετίες δεν έχει καταφέρει να ορθοποδήσει από τον πόλεμο, ή ότι οι Παλεστίνιοι αποτελούν τη μεγαλύτερη πλυθησμιακά ομάδα προσφύγων παγκόσμια5 με αβέβαιο μέλλον, ή δε σκεφτόμαστε ότι το 38% των αφιχθέντων είναι παιδιά7, από τα οποία 85.482 ήταν ασυνόδευτα το 20158 και τουλάχιστον 10.000 αγνοούνται εντός της Ευρωπαικής Ένωσης9.
Αν σε αυτή την εξίσωση προσθέσουμε και την αλλαγή του κλίματος και πώς αυτή θα οδηγήσει 250 εκατομμύρια ανθρώπους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους μέχρι το 205010, τότε μπορούμε ίσως να αντιληφθούμε, ότι μια προσέγγιση με γνώμονα τον άνθρωπο, είναι η μόνη δυνατή.
Ένα τέτοιο ζήτημα βέβαια, είναι αδύνατον να καλυφθεί σε μερικά λεπτά ενός βίντεο ή μερικές σελίδες κάποιου κειμένου. Εδώ μπαίνει μια μικρή βάση ενημέρωσης, ως αρχή για εμβάθυνση και περαιτέρω αναζήτηση, αλλά πρωτίστως ως μια καταγραφή ανεξάρτητων δομών, οργανώσεων και οργανισμών όπου μπορεί κανείς να συνδράμει.
Ατομικά και συλλογικά. Ίσοι προς ίσους. Άνθρωπος προς άνθρωπο.
Immigrants on line leaving Ellis Island waiting for ferry to N.Y
Nature Not Allowed by Mladen Bozickovic
licensed under Creative Commons CC BY-NC
War and Peace by Gunduz Aghayev
ΜΑΘΕ ΠΩΣ 