Ένας κόσμος μεταναστεύει
artwork: «One World» by Maya Lavda
“Μετανάστευση: Έννοια όχι και τόσο σαφής που συνήθως φέρνει στο νου μας τη μόνιμη μετοικεσία. Στην πιο πλατιά του έννοια όμως, ο όρος μετανάστευση περικλείει διαφορετικά είδη μετακίνησης, από τα εποχικά ταξίδια εργατών μέσα σε μια χώρα μέχρι τη μετακίνηση και εγκατάσταση προσφύγων από τη μια χώρα στην άλλη. Η μετανάστευση είναι κάτι μεγάλο, επιβλητικό. Είναι η Έξοδος από την Αίγυπτο, η Οδύσσεια, η Κάθοδος των Μυρίων. Είναι τα πλοία των Βίκινγκς που έσχιζαν την ανοιχτή θάλασσα με προορισμό την Ισλανδία. Είναι πλοία γεμάτα δούλους, εμφύλιοι πόλεμοι, είναι η κρυφή μετακίνηση Εβραίων προσφύγων στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Είναι τα 60 εκατομμύρια Ευρωπαίων που ξενιτευτήκαν ανάμεσα στο 16ο και τον 20ο αιώνα. Είναι η πολυτάραχη ανταλλαγή 15 περίπου εκατομμυρίων ινδουιστών, Σιχ και μουσουλμάνων ανάμεσα στην Ινδία και το Πακιστάν το 1947, όταν η Ινδική χερσόνησος χωρίστηκε σε κράτη”
( National Geographic, τόμος 1, νούμερο 1, σ.65).
Πώς ένα τόσο φυσικό φαινόμενο για το ανθρώπινο είδος θεωρείται σήμερα απίστευτα τρομακτικό και επικίνδυνο; Γιατί η μετανάστευση θεωρείται κάτι τόσο κακό όταν τη βλέπει κανείς από την πλευρά της χώρας υποδοχής; Γιατί για τους ανθρώπους που φεύγουν, η μετανάστευση πολλές φορές, πέρα από τις δυσκολίες που κρύβει, συμβολίζει την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο;
“Θα πάω στην Αμερική” έλεγαν οι παππούδες μας. Και πήγαν. Άλλοι τα κατάφεραν, άλλοι όχι. Και ας έγραφε “No Rats, No Greeks” (Όχι ποντίκια, Όχι Έλληνες) στις εξώπορτες των μαγαζιών. Κάποιοι είναι ακόμα εκεί και κάποιοι-λίγοι- γύρισαν πίσω. Για αυτούς που έμειναν, οι ταμπέλες δεν υπάρχουν πια. Για αυτούς που γύρισαν, είναι στο χέρι των εγγονιών τους, το δικό μας δηλαδή, να ακούσουμε τις ιστορίες τους.
Η καμπάνια “Ένας κόσμος μεταναστεύει” διηγείται ιστορίες πραγματικών ανθρώπων. Ανθρώπων όπως εμείς. Ανθρώπων, που άφησαν την πατρίδα τους για να σπουδάζουν, να δουλέψουν, γιατί ερωτεύτηκαν, γιατί αναγκάστηκαν, γιατί θέλησαν. Παιδιών, που μεγάλωσαν ανάμεσα σε χώρες και κουλτούρες και είναι η πιο όμορφη και ελπιδοφόρα “συνέπεια” της μετανάστευσης.